حاج قاسم به مثابه میزان / تنها یک دلیل

??من هم مثل بسیاری از شما، با اختلاف نگاه سیاسی و فرهنگی و عقیدتی مشکلی ندارم و در این سال ها رفیقان و همکاران زیادی داشته ام که اختلاف نظرهایی جدی با هم داشته ایم و داریم.

??اما از روزهایی که به توفیق رسانه نگاری برای شهدای #جبهه_مقاومت_اسلامی دست یافتم. برخی از افراد! (دوست نمی گویم که دیگر دوستی ای نداریم) به ساحت مطهر شهدایمان توهین کردند. روابطم را با آن ها تنظیم کردم...

?? و اما امروز، واکنش و مواضع افراد مختلف در فقره #شهادت_حاج_قاسم عزیزمان، ملاک و معیاری مهم و تعیین کننده برای من در تنظیم روابط آینده ام با آن هاست.  اینجا دیگر بحث دیدگاه فکری نیست، بحث سر شرافت و انسانیت است. این رخداد آنچنان مهم است که سکوت و نظاره گری خاموش افراد هم معنا دارد!  چه رسد به کنش های شماتتگرانه و شادی هایی در جلوت و خلوت که حسابش سواست. ان شاءالله به برکت خون این شهید عزیز اطرافمان را از لوث وجود #وطن_فروشان و آن ها که بویی از #شرافتمندی نبرده اند، خالی می کنیم.

??پی نوشت اگر تنها یک دلیل برای دوام دشمنی با آمریکای جنایتکار وجود داشته باشد، همین #ترور_دولتی بزدلانه و خبیثانه است. فراموش نکنیم که حاج قاسم را به کینه مبارزات پیوسته اش با امریکا و اذنابش ترور کردند.

#شهادت_بزرگ
#سلیمانی_شهیدا
#رضاشاعری

مردها فرزندان شان را دوست می دارند، دخترهایشان را بیشتر

باذن الله...

مردها فرزندان شان را دوست می دارند، دخترهایشان را بیشتر

برای حاج حسینی که دوستش می داریم
 
پرده اول
 
اولین بار با مینی بوس پدرِ اکبر برای شرکت در مراسم شهادت حضرت رقیه(س) به منزلشان رفتیم. درست خاطرم نیست اما به گمانم سال 79 بود. یک سال بعدش رفتیم مشهد ایشان هم بود، گرمای محبتش را دوست داشتم. جای بچه سومش می شدم و راستش مهارتش را هم نداشتم که با او سر حرف را باز کنم. اما هُرم محبتش مرا به خودش جذب و اعتماد به نفسم را تقویت کرد. پرسیدم شما اهل کجایید حاج آقا؟ گفت اصفهان. رفتی؟ گفتم: نه! خب مرد با تجربه ای بود و طبعا منِ 14 ساله چیز قابل ارائه ای در مقابلش نداشتم که بگویم. می دانستم که کارش در بازاره میوه و تره بار است. گفتم ما هم باغ میوه داریم یعنی آقام داره؛ و ادامه گفت و گو...

 گفت که از نوجوانی آمده تهران و سالهای دور توی میدان تره بار سابق که در میدان رازی بوده کار می کرده. زحمت کشیده بود با نان حلال و همت فراوان خودش را کشیده بالا و در میدان تره بار سری توی سرها در آورده بود. انقدر فن بیانش قوی بود که فکر می کردم الان دارم با یک استاد دانشگاه صحبت می کنم، اما بعدتر که عقلم بیشتر رسید، فهمیدم که این دانشگاه زندگی و زیست مومنانه است که محبت آدم ها را در دل مومنین می اندازد. بقیه اش بازی دنیاست که اگر از آن خوب بهره نبری کلاهت پس معرکه است. برای همین است که در حدیثی حضرت امیر(ع) می‌فرمایند:?با مردم چنان معاشرت کنید که اگر فوت کردید بر شما بگریند و اگر زنده ماندید به شما مهربانی ورزند.?
 
پرده دوم
 
هر وقت یاد حاج حسین از خاطرم می گذرد، یاد کلیدواژه های خاص و مهربانانه در کلامش می افتم. ?سلام باباجون سلام قربونت برم.? یاد سوالی که هر بار از تعداد نفرات دفترچه بسیج اقتصادی می پرسید، ?سلام باباجون خب بگو ببینم این دفترچه بسیج اقتصادیت چند نفره شد؟ البته الان اسمش عوض شده شما جوونها چی می گید؟? بعد هم بلافاصله پس از پرسش خودش می گفت: ?آهان همین یارانه! خب شوما باید نسل شیعه زیاد کنید دیگه باباجان.?

پرده سوم
شنبه این هفته شنبه تلخی بود برای من و بسیاری از دوستانم که زیر بیرق سیدالشهداجان(ع) قد کشیدیم. خبر این بود که حاج حسین طاهری مرد مهربان و دوست داشتنی و پیرغلام اهل بیت(ع) فوت شد. انقدر تلخ و شوک آور بود که...

اساتید ما در روزنامه نگاری تاکید داشتند که اگر خواستید کسی را در گزارش و یادداشت تان معرفی کنید، به او صفت نسبت ندهید، نشان بدهید که چرا خوب بوده، چرا بد بوده، این چرایی را نشان بدهید..

من در همین ابتدای متن حاج حسین را مردی دوست داشتنی معرفی کردم به نظرم همه کسانی که  او را دیده و می شناسند، بر اینکه او مردی خوش مشرب و خوش محضر بوده متفق القولند.

این توانمندی ارتباط برقرار کردن از نوزاد تا پیرمرد 70 ساله را چند جا دیده اید؟ چند جا سراغ دارید؟ و اگر دیده اید واقعا چقدر لذت برده اید؟
 
پرده چهارم
دو روز از آن ساعتی که برای آخرین بار چشمان کم جانت را به این جهان باز کردی گذشته است، یک روز از صبحی که شما را در بهشت زهرا(س) زیر مشتی از خاک پنهان کردیم و نداشتنت را در جمع مان پیدا کردیم، گذشته... حالا شما زیر خاک فرسوده می شوی و خانواده و دوستانت بر روی خاک.
هنوز منتظر پیامک های اول صبح شما هستم و پیام هایی که با جهان بینی توحیدی و ولایی گزینش شده در مجازآباد می فرستادی. راستی علاقه مند به امام و رهبری بودن هم وقتی در تشکیلات دولتی خاصی نباشی به نظرم رنگ و بو و خلوص بهتری دارد. عکس پروفایل تلگرامت هم همین را می گوید. امیدوارم که با امام شهیدان محشور شوی خادم با صفای سیدالشهداجان(ع)...

راستش اگر عمری باشد تابستان آینده برای فروش خرده محصولی دیگر نیستی تا تماس بگیرم و با صدای گیرایت بگویی آره باباجان زنگ بزن برو میدون، ابراهیم دم حجره ست...

هنوزم به این امید داریم با آن چشم ها و کلام نشاط آور که مرگ را به سخره گرفته بودی بیدار شوی، کاش می شد از این خواب بیدار شوی کاش می شد.. که فرمود «سلام علی یوم ولدت و یوم اموت و یوم ابعث حیا»
 
کلام آخر
دامنه اخلاق گسترده است، اما به نظرم اخلاق در قالب ذهنی ما، در میان افراد جامعه ما بیشتر به همین تند خویی و خوش خلقی محدود می شود. می خواهم به این مسئله اشاره کنم که اگر به همین دایره ذهنی محدود شده هم بخواهیم بنگریم، بسیاری از ما با وجود آگاهی به این مطلب تلاشی برای اصلاح رفتارمان، رفتاری که برآیند آن تبلور بیشتری از مهربانی باشد، نمی کنیم. مهربانی ای که بیشتر در اتمسفر توزیع شود و حال بقیه را خوب تر کند؛ واقعا ما چقدر برای این مسئله زحمت کشیده ایم؟
***
هر کس مرا بشناسد از محبتم به خانواده محمدیها خاصه اصغر و همسر بزرگوارش می‌داند. این وجیزه را نوشتم تا به یادگار بماند، خواستم بگویم هفده سال است که روز پنجم بهمن برایم تلخ گذشته غم سترگ فوت پدرم هنوز بر شانه هایم سنگینی می کند. جواد داداش در وصیت نامه اش برای پدرم نوشته بود گرچه جنگ بین من و شما فاصله مکانی و زمانی ایجاد کرده، اما این قرب معنوی میان من و شما تا ابد باقی است. با همین تجربه از زندگی، و خبر فوت پدر خانواده طاهری که در سالگرد پدرم به رحمت خدا رفت.
می دانم که این ارتباط معنوی و محبت پدر فرزندی با فوت این پدر عزیز به پایان نرسیده و از این پس نیز این قرب معنوی برای خانواده طاهری ادامه خواهد داشت. راستی که مردها فرزندانشان را دوست دارند، دخترهایشان را بیشتر...

رضا شاعری

روزگارِ گِردِ خوبان

باذن الله...

هندوستان ایران بعد از 160 پیچ /

باذن‌الله…
گشت‌وگذاری در شهر انار و زیتون…
ماشین را به دعوت و روی گشاده و مهربان دوستم علیرضا که هشت سالی است رفاقت داریم، زین کردم و به جاده قزوین و گیلان زدم تا روزی را در کنار خانواده مهربان، سفره دار و شریف عباسی در شهر طارم باشم.

می خواهم از جاده منجیل به سمت طارم‌ بپیچم، برای اطمینان خاطر بیشتر از مردی که صندوق خودرویش را باز کرده و چند دبه آبی رنگ بزرگ در آن قرار داده می پرسم: آقا! طارم از این جاده باید برویم؟
مرد تایید می کند و بلافاصله می پرسد؟ می خواهی زیتون بخری؟ از سوال ش گمانم به یقین تبدیل می شود که دبه های آبی صندوقش زیتون هایی است که به خلق الله می فروشد. دستی به نشانه رد سوال برای مرد تکان می دهم و راه می افتم.

شیب جاده را طی می کنم و در کنار پل آهنی روی رودخانه منتظر می مانم تا خودروهایی که از سمت طارم به منجیل می آیند از پل عبور کنند. از روی پل آهنی که بر روی رودخانه بنا کرده اند با سرعت عبور می کنم و بچه ها هیجان زده از سر و صدای پل با شوق و ذوقی کودکانه می خندند…
جاده باریک تر می شود و سنگی و خاکی. در سمت چپ پشت فنس های پیاپی، رودخانه سفید رود که به سد منجیل می ریزد، رخ نمایی می کند. پرندگان بر بلندای آن بال می گشایند و پرواز می کنند. باد تند منجیل بر سد منجیل می وزد و بر روی آب موج های موزونی نقش می بندد که به سمت طارم در جریانند و خورشید در فراخنای آسمان بر رودخانه می تابد و انعکاس و تلالو نورش را بر روی جاده می تاباند.
طارم دره ای سرسبز با طبیعت شگفت انگیز در انتهای جاده ای زیبا با بیش از 160پیچ واقع شده  در منطقه ای که از قابلیت های فراوانی در زمینه گردشگری طبیعی برخودار است.
شهرستان طارم یکی از مناطق زیبا و دیدنی کشور است که به خاطر استعدادهای کشاورزی و دامپروری، حاصلخیزی اراضی و برخورداری از شرایط اقلیمی مناسب، به عنوان “هندوستان ایران” از آن یاد می شود.
اولین بار این عنوان را از علیرضا شنیده بودم که طارم به هندوستان ایران معروف است و الحق، نام درست و به جایی برای معرفی اش استخدام کرده اند.
جاده سرسبز، زیبا و پر از درخت های زیتون است. باد از سمت منجیل با قدرت می وزد و درختان تاب نیاورده و کمر خم کرده اند گویی که زلف هایشان را به سمت طارم شانه کشیده اند…
شهرستان طارم دارای قدمتی به اندازه تاریخ بشر است و آثار موجود در آن نظیر آتشکده‌ها و قلعه‌های موجود در آن گواه این حقیقت است در دوران قبل از اسلام اقوام مختلف ساکن آن بوده‌اند و به دلیل اینکه در مسیر جاده و کاروان‌های تجاری قرار نگرفته و از حوادث و اتفاقات تاریخی از جمله جنگ‌ها و نزاع‌ها به دور بوده است و به ندرت نامی از آن در تاریخ ذکر شده‌است. ناصر خسرو هم در سفرنامه خود از طارم عبور کرده‌است به انجیر طارم اشاره کرده و از آب و هوای آن به نیکی یاد کرده‌است.
از بخش گیلوان عبور می کنیم ابرهای سفید بر آسمان آبی هارمونی زیبایی با کوهها، رودها و سرسبزی درختان پر تراکم مسیر ایجاده کرده اند.  تابلوهایی بزرگ در ورودی شهرستان، طارم را اینگونه معرفی کردند: «به بزرگترین باغشهر و پایتخت زیتون کشور خوش آمدید.»
جاده سراسر کوهستانی است، کشاورزان محصولات شان را بر سر راه گذاشته اند پیاز و سیر و زیتون، تابلوهایی نیز بر شهر نقش بسته که خبر از وجود سوئیت های کارگری می دهد.
 سرسبزی، وجود باغات فراوان و محصولات گونه گون همگی حکایت از آن دارد که صاحبان باغات طارم برای وجین محصول نیازمند نیروی کار بیشتری هستند و در این شهر سرسبز در این ایام از جای جای گیلان و زنجان با موجی از مهاجر مواجه می شود. شنیده ام در فصل چیدن محصولات کشاورزی قریب به 25000 کارگر فصلی به طارم مهاجرت می کنند و این اتفاق برای این خطه از سرزمین حائز اهمیت است. حضور کارگران هم مثبتاتی دارد و هم چالش هایی را سبب می شود.
این حجم مهاجر در کنار همکاری به خاطر عدم تدبیر مسئولین شهری و دولتی مشکلاتی را برای شهروندان ایجاد می کند؛ از کمبود سهیمه آرد برای خرید و تهیه نان بگیر تا اجاره خانه و…
نزدیک شهر می شویم، تقریبا در مقابل هر خانه یک درخت زیتون رخ نمایی می کند. به این فکر می کنم هیچ میوه و درختی در جهان به اندازه زیتون کوهی از اسطوره و تاریخ 3500 ساله را پشت سر ندارد و این نماد صلح و سلامت چهره این شهر را پوشانده است.
تا اینجا چند باری علیرضا تماس گرفته و احوالم را در مسیر طول مسیر جویا شده… از گیلوان که به تازگی بخش شده گذر می کنیم به آب‌بَر مرکز شهرستان طارم می رسیم. شهری با بلواری ساده و آب وهوایی دلچسب به دور از هیاهوی پایتخت؛

دقایقی بعد به علیرضا می رسم که سالهاست با محبت و مهربانی به من در عالم رفاقت لطف داشته، جوانی ساده، بی آلایش و مهربان و خوش رو، جوانی که سالهاست در شهرشان حجره کوچکی برای کسب رزق حلال از معامله در حوزه املاک تا خرید و فروش ملزومات خودرو دارد.
دقایقی بعد همسر علیرضا با باران دخترک 3ساله شان به استقبال مان می آیند. زنی خوشرو که نامش صاحبه است، از راهرو وارد حیاط خانه می شویم و خُنکای حضور درختان انار، به، ازگیل، نارنج و زیتون مشامم را می نوازد. حیاطی پر نشاط و سر سبز که اغلب پایتخت نشینان برای داشتن و زیستن در آن شاید آرزویی دور داشته باشند.
کدبانوی خانه تندتند برای من و همسرم وسیله می آورد با شربت و چای و… پذیرایی می کند. هم سن و سال خودمان است و جوان، اما عاقله زنی است و اهل مبادی آداب.
بعد از احوالپرسی و خوش و بش به علیرضا می گویم چه خوش همسفری برای زندگی انتخاب کرده ای. در جواب خاطره روز عقدشان را برایم نقل می کند. گفت: روز عقدمان قرآن باز کردیم و نام همسرم که صاحبه است و به معنای همسفر آمد… و این نشانه ای می شود برای این دو زوج جوان که راه را درست آمده اند.
توفیق یار نبود تا برای مراسم وصلت و سرورشان به طارم بروم. اما حالا بعد چند سال دیدار میسر شده و از این باب بسیار خرسندم.
شب، پدر و مادر علیرضا به جمع ما می پیوندند، حاج مالک پدر علیرضا معلم بوده و گرم و خوش محضر به گفت وگو با ما می نشیند، و مادر علیرضا که حجب و حیایی در طراز زن ایران عزیز دارد نیز…
البته که از خاندان علیرضا دوست دیگری دارم که جوان مومن و کارآزموده ای است و سخت گرفتار و دچارش هستم؛ وام دار نگاه، منش و شخصیت او که در این نشست یاد او هم سبز بود.
از احوالات مردمان این دیار شنیدم و پیشینه و تاریخچه اش از زیتون های بی شمار و خاک حاصلخیزش و…
برای من که به مردم نگاری و مردم شناسی علاقه مندم این مباحث جذاب است؛ که اگر فرصتی باشد دوست می دارم پای صحبت مردمان جای جای ایران عزیز بنشینم و بنگارم و ثبت کنم و…
صدحیف که توفیق کار در این حوزه را ندارم. پیش از ظهر به اتفاق هم از کنار روستای هزار رود که زادگاه آب و اجدادی علیرضاست می گذریم و با طی کردن مسیری در حدود 20 کیلومتر و گذر از پلی که بر رود?قزل اوزن?به روستای تاریخی گردشگری ?شیت? می رسیم. اهالی دیار طارم مردمانی بلند همت اند و زمین هایی که منابع طبیعی در اختیارشان قرار داده را در سال های گذشته با کاشت نهال زیتون آباد کرده اند. پوشش سبز و انبوه درختان در حاشیه جاده چشم نوازی می کند.
قِزل به زبان آذری به معنای سرخ و قرمز است. و اوزن هم احتمالا به معنای رودخانه طولانی و شکوهمند…
اهالی آن را اُوزَن تلفظ می کنند. به نظر می آید اوزن به معنای بزرگ طولانی و شکوهمند باشد. اما در منابع نوشته اند که کلمه اوز در ترکی قدیم به معنی آب فراوان یا رود به کار می‌رفته‌ است.
بنابر توضیحات فوق کلمه قزل اوزن به معنی رودخانه بزرگ و شکوهمند است.
در زبان ترکی صفت بر موصوف مقدم است و هرگاه هر یک از صفت‌های آغ، قرا، گوی و قزل با اسماء عام و عادی به کار روند رنگ آن اسم را بیان می‌کند؛ ولی هرگاه هر یک از صفت‌های مذکور مفهوم اسم عام را تغییر داده و از آن اسم خاص و اعلام درک شود آن گاه صفت مزبور به معانی بزرگ، عظیم، ارزشمند، شکوهمند، نیرومند، شریف، مقدس و پر شمار بوده و اسم مزبور را متمایز می کند.
القصه اینکه از کنار رود گذشتیم و در خصوص انتخاب نام رود و مفهومش گپ زدیم که این رود از بزرگترین رودهای ایران است و از کردستان سرچشمه می گیرد.
بعد از گشت و گذار در روستای?شیت? و پیش از غروب آفتاب به آب‌بَر برگشتیم. آخرین نماز شکسته سفر را در خانه علیرضا خواندیم. وقت رفتن مادر علیرضا سوغات طارم برایمان کنار گذاشته البته قدری نیست و حسابی و پر و پیمان است! و بسیار محبت و لطف ایشان به ما زیاد است.
وقت خداحافظی است و پایان سفر یک روزه ما به طارم؛ خانواده علیرضا عباسی برای بدرقه آمده اند.
ما می رویم، اما دلمان برای این همه خلوص در محبت، نجابت و سادگی و بی آلایشی تنگ می شود.
علیرضا، جوان ساده و بی آلایشی است. به قول خودم که روستا زاده هستم، همین قدر باصفاست و دهاتی وار برخورد می کند. همسرم می گفت اگر یک لشگر هم به خانه شان بیایند همین قدر گشاده رو و مهربان به استقبال می آید. بزرگیِ او به سادگیِ اوست..
به جاده می زنم و روانه جاده منجیل می شوم و در مسیر پایتخت، تاریخ این کهن مرزوبوم را مرور و برای او و خانواده اش که ساده دل و صاحب‌دل اند آرزوی سلامتی می کنم.
رضا شاعری

از چای خور رسانه ای تا چای خور فرهنگی

از چای خور رسانه ای تا چای خور فرهنگی

به نظر من امروزه با ظهور و فراگیر شدن شبکه های اجتماعی برخی دچار توهم خود خبرنگار پنداری شده اند. افرادی که با انتشار چند مطلب در مجازآباد که حداقل های عناصر خبری هم در محتوای شان یافت نمی شود و گاه جز موج سواری و آبروی خلق الله را ریختن، عایدی دیگری برای دنیا و آخرت شان ندارند.

دسته ای دیگر هم در عالم رسانه وجود دارند که اساسا آدم های پیگیری هستند! و نقش شان در حوزه رسانه چیزی بیش از حضور مجاهدانه آقای دوربینی نیست. و فقط صرف اینکه مدتی در تحریریه با بپر بپر و مصاحبت با روزنامه نگاران و چای نوشیدن در پایان عصرهای کاری با اهالی قلم و فرهنگ، یک لحظه امر برشان مشتبه می شود که ای دل غافل من چه نخبه اعجوبه ای در حوزه رسانه و فرهنگ بوده ام و کشف نشده ام و وای بر حال اصحاب فرهنگ و رسانه که از برکات وجود همچون منی در این ساحت از عالم بی بهره مانده!

 بنابراین به طور مجاهدانه ای در همه میتینگ های رسانه ای حضور می یابند و با توجه به روابطی که از برکات چای خوری نصیب شان شده قبایی ترمه برای خود در تحریریه رسانه ای و سازمان فرهنگی ای می دوزند، خلاصه حجره کوچکی برای خود باز می کنند و خدا می داند چه قدر تپه گل کاری نکرده! در دوران کاری شان بر جای نمی گذارند.

البته رسانه همسایه دیوار به دیوار فرهنگ است، باید گریزی نیز به این عرصه زد و اهالی این بخش از اصحاب خود روزنامه نگار پندار بدترند! از مظلومیت فرهنگ همین بس که همه اقشار خود را فعال فرهنگی می دانند، طراح و تئوریسین بخش های فرهنگی و نظریه پردازانی که به کمتر از ژنرال فرهنگی نسبت به نام گذاری خود قائل نیستند.

شخصا به جایگاه ویژه پیشکسوتان هر عرصه ای ارزش قائلم و خود نیز برای پاسداشت بزرگان در جاهایی که فرصتش بوده به این تکلیف عمل کرده ام. اما خاطرم هست که در مجلسی یکی از عزیزان که خیلی هم دوستش می دارم گفت: اگر بخواهیم بگوییم در این جمع چه کسی از همه حرفه ای تر است، فلان فرد است که سالیان درازی است که حوزه فعالیت داشته و پیشکسوت تر است...

سلمّنا! تاکید و توجه به قدمت افراد کار درست و عقلانی ای است، اما قدمت حضور در هر حوزه ای برای سنجه پیشکسوتی افراد شرط لازم هست اما قطعا شرط کافی نیست. چرا که برخی آدم ها اساسا مسیر را اشتباهی آمده اند حتی اگر سال ها در آن ساحت حضور داشته باشند آدم های معمولی ای و متوسطی هستند و تمایز ویژه ای با دیگر افراد ندارند و اصطلاحا صاحب سبک نیستند.

نکته حائز اهیمت دیگر این است که، مگر می شود کسی اهل فرهنگ و رسانه باشد اما شعر را نشناسد و حداقل چند رمان مطرح جهان را نخوانده باشد؟ مگر می شود اهل رسانه باشی و زبان مردم ایران که به گفته بزرگان ارتباطات و جامعه شناسان (دکتر خانیکی یکی از این افراد است) زبان شعر است را ندانی؟ بدیهی است اهل رسانه ای که در این مسئله ذوق و سلیقه ای ندارد، کمیتش در توانش رسانه ای، انتخاب تیتر، و ایضا تحلیل درست خواهد لنگید.

در زبان آذری مثل معروفی هست که می گویند «هیکلی چوخ، غیرتی یوخ!» یعنی از دور هیاهوی شان گوش عالم را کر می کنند، اما در عمل آن ها همان کسانی هستند حتی یک یادداشت که سناریوی ساده ای داشته باشد نمی توانند، بنویسند، وقتی حتی در حوزه های حرفه ای و تخصصی جز بازیگری در شبکه! مهارت دیگری ندارند و اساسا با شبکه زنده اند نه با مهارت ها و شخصیت بزرگ خود! افرادی که به اسلوب چهارگانه سخنوری «شنیدن، خواندن، نوشتن و در نهایت سخنوری» تسلط مناسبی ندارند و... عرضم این است که یک فعال فرهنگی رسانه ای باید «full skil  » باشد. پر رنگ شدن روزنامه نگاری چند رسانه ای در روزگار ما یکی زا مصداق این مسئله و پر رنگ بودن مهارت هاست.

فی الحال و با این مقدمه باید عرض کنم

معتقدم در حاضر یک مسمومیت مهلک رسانه ای دامنگیربسیاری از ما شده و البته متوجه هم نیستیم و آن تلگرام خوانی، خبرخوانی و بدون تحلیل صحیح و خوانش مطالب نامعتبر شبکه های اجتماعی و و رسانه های ضد انقلاب است.

مادام که بعضی از ما اینگونه ایم! دانسته هایمان مشتی نادانی با پوشش دانایی، الویت هایمان درجه چندم و فهم تحلیل مان از جهان پیرامون غلط و نا واقعی است..

اینکه چنین جامعه ای چه خطراتی تهدید می کند در تواریخ امم پیشین ابل مطالع و درک است. رشته ارتباطات یکی از دروسی است که در سازمان به نگاه عمومی به آن می شود در حالی که بسیار تخصصی است. رشته ای که آدم ها با تیپ سازی قلابی در اجتماع جلوه فروشی می کنند.

خدا رحمت کند شهید آوینی را در خاطراتش نوشته بود: «من سال ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی زیسته ام. ریش پروفسوری و سیبیل نیچه ای گذاشته ام و کتاب تک ساختی»هربرت مارکوز را بی آن که خوانده باشک اش طوری دست گرفته ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند: «عجب فلانی چه کتاب هایی می خواند، معلوم است که خیلی می فهمد.!» عرضم این است که انسانی که به خودشناسی طبقاتی رسیده باشد می داند کجای عالم ایستاده...

در پایان باید عرض کنم، هزینه اعتماد به این اطوار قلابی در بزنگاه ها و بحران هاست که گریبان مردان بزرگ را خواهد گرفت که آن روز بسیار دیر شده است. البته این مسئله در دستگاه های خصوصی به خاطر درگیر بودن سود و زیان سازمان شان کمتر دچار اشتباه در تشخیص می شوند. امیدوارم که روزی مدیران شناخت و تشخیص شان در درک این بازی نافذ تر شود.

 رضا شاعری

سیلی موشکی هنر اوست

  فرمانده فرمان را صادر کرده بود و در نیمه شبِ ماه مبارک رمضان  قیام موشک های سپاه پاسدارن انقلاب اسلامی خواب شبانه خوارج زمان را آشفته ساخت و نتیجه اش دل های مردم داغداری را سُکینه ای کرد. تا گوش مالی شیر بچه های حیدر کرار ضرب شصتی باشد بر دنیا پرستان و نشان دادن اُوتوریته فرزندان ایران اسلامی در پاسداری از امنیت هم وطنان عزیزمان...
تا به تعبیر امام المسلمین سیلی موشکی فرمانده هوا فضای سپاه پاسداران، عبادت رمضانی شود.

شاید خیلی های ما، تا آن روز غرور انگیز، حتی نام او را هم به طور کامل نشنیده بودیم. اما آن شب پس از غُرش موشک ها و مصاحبه های مکرر رسانه ها با  امیرِ سرافراز سپاه اسلام، احساس غرور کردیم و احساس کردیم که باید دوستش بداریم که مردان خدا و آن ها که بزرگی شان برآمده از شخصیت شان است، دوست داشتنی اند، که فرمود: تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَا...

و فرمانده با همان احوال افتاده و دوست داشتنی مهمان گفت و گوی بدون تعارف خبر 20:30 شد.
و خبرنگار در مقدمه او را فرزند جنوب شهر و 56 ساله خواند و مهمانِ بدون‌تعارفِ 20:30، در یکی از همان‌ خیابان‌های جنوب شهرمان بود.




من اما مثل خیلی از بچه محل های‌جنوب شهری‌ام علاقه ام به او دوچندان بود، مثل همه بچه محل هایی که می دانستند او در منطقه ما بزرگ شده و با ما زیسته و به قول معروف?منا اهل الفلاح است!?

امروز صبح تشییع پیکر مرحوم محمدتقی حاجی زاده، پدر سردار "امیرعلی حاجی زاده" فرمانده سلحشور هوا فضای سپاه پاسداران از مقابل مسجد امام زمان (عج) منطقه مان بود.

در طول مراسم و در هنگامی که مادحین اهل بیت(ع) روضه ارباب را می خواندند به این فکر می کردم که این پدر چه باقیات و صالحاتی برای خود به جای گذاشته است. مرحوم حاجی زاده قطعا خَشی در تن تاریخ انداخته است و اثرش در این عالم باقی خواهد ماند. پسری که اثرگذاری اش نه در گستره جغرافیای ایران عزیز بلکه در جهان جریان داشته است.

برخی از آدم ها پرونده حیات شان با مرگ شان برای همیشه بسته می شود، اما برخی دیگر اثرشان در این عالم تا ابد باقی می ماند.

تحقیقا برترین میراث هر انسانی فرزند صالح است، خوشا به سعادت آن مرحوم که چنین فرزندی تربیت کرده است.

در خاطرات آخرین نخست وزیر شاهِ عاری از مهر! آمده است؛ روزگاری که افتخار مزدوری (سربازِ لژیونر) فرانسوی ها را داشته، در یکی از میدان های برلین از 30 متری هیتلر، پیشوای آلمان ها را دیده است. این موضوع به قدری برایش هیجان انگیز بوده که در کتاب خاطراتش به آن اشاره کرده است. عرضم این است؛
 سردار حاجی زاده عزیز که سرباز اسلامید و اسم تان به شخصیت و جایگاه اجتماعی تان حسابی می آید، برای ما جوان تر ها که افتخارمان شماهایید و ایضا ذوق بچه محلی با شما دو چندان است؛
باید بگویم که، حتما در دفترِ پر خاطره زندگی ام، هم سفره شدن با شما در ماه رمضانی که عبادت رمضانی تان دلِ امتی را شاد کرد، افتخارِ پر رنگی است. خدا کند که ما هم برای پدران مان و پسران مان برای ما و اسلام عزیز اینچنین باشیم.

خدا پدر بزرگوارتان را رحمت کند و امیدوارم پس از 120 سال خدمتگزاری به امت اسلام، توفیق شهادت که الحق لیاقت تان است را داشته باشید.
تقدیم به سردار با صفای محله‌مان

پی‌نوشت: استخدام‌ واژه امیر در متن اشارتی به نام‌ زیبا سردار حاجی زاده عزیز (امیر‌علی) است، البته برابر پارسی واژه امیر همان (فرمانده، سردار و سالار) می‌شود.

کسی که تخصص ندارد و کاری را می پذیرد بی تقواست

باذن الله...

 کسی که تخصص ندارد و کاری را می پذیرد بی تقواست

از #شهید_چمران این مرد ذوالابعاد شخصیتی پرسیدند تعهد بهتر است یا تخصص؟ گفت: می گویند تقوا از تخصص لازم تر است، آن را می پذیرم اما می گویم: آن کس که تخصص ندارد و کاری را می پذیرد، بی تقواست.

 مرد رویاها شهید دکتر مصطفی چمران، تحمیق توده ها و نا آگاهی را بلای خطرناکی می دانست و از این رو اعتقاد داشت که می بایستی در راستای ایجاد تفکر عمیق در جامعه گام برداشت و همواره نباید از یاد خدا غافل شد.!

بزرگ مردی که پس از تحصیل در #دانشگاه_برکلی ایالات متحده آمریکا، اشتغال در موسسه برجسته تحقیقاتی "بل" و زندگی درعالی ترین سطوح خانوادگی و اجتماعی برای زیستن متعهدانه تمام مظاهر پر فریب زندگی مادی را رها کرد و همسفره کودکان یتیم شیعه در جنوب لبنان شد.

او ژرف نگری و دانشمندی متعهدانه را داروی پیشرفت و رشد جوامع می دانست و زندگی خود را نیز بر همین مدار تنظیم کرده بود. کسی که در مناجات های عارفانه اش می گوید خدایا هدایتم کن چرا که می دانم گمراهی چه بلای خطرناکی است.

 امروز #مدیریت_شهری در عرصه مدیریت اجتماع و فرهنگ و زیست شهری خود را متعهد به ایجاد فضایی سالم برای زیست شهروندان می داند و بی گمان عرصه ای اینچنین فراخ می تواند لغزشگاهی باشد بر افرادی که قبول مسئولیت مدیریت می کنند.

 در این بین نقش مدیران ارشد سازمان در انتخاب شایسته برای پست های میانی و مناصب اجرایی بسیار حائز اهمیت است. #شهر_تهران همچنان در برخی از مناصب، فارغ از جهت گیری های سیاسی و جناح بندی های معمول امروز، در عرصه اجتماع از عدم انتصاب درست و مسئولیت ناپذیری افراد در حوزه مدیریت اجرایی در سطوح پایین تر و اصطلاحا در پیشانی کار رنج می برد. افرادی که مبنای انتخاب آنان نه تخصص بوده و نه تعهد.

عرضم این است که شخصی که اهل تقوا باشد هر پیشنهادی برای مدیریت و تکیه زدن بر هر میز و صندلی را قبول نمی کند و در عین حال در هر مقطعی از مسئولیت که خود را فاقد شایستگی های لازم ببیند از ادامه کار دست می کشد. چه برسد به اینکه برای رسیدن به آن تلاش کند و یا برای حفظ آن دست و پا بزند. افرادی که با اشتباهات مکرر و تصمیمات نادرست در زندگی یکایک #شهروندان اثر نامطلوب می گذارند، با رفتارهای خالی از عقلانیت و اخلاق و سرشار از توهم توانمندی در مدیریت، فشارهای روانی بر کارکنان سازمان خود وارد می کنند و محیط کار را از درون دچار فروپاشی می کنند. نیروی کاری که سرمایه انسانی است و تبعات آشفتگی آنان در بستر اجتماع و خانواده که خاستگاه آن محیط کار است در اجتماع اثرگذار می شود.

#مدعیان_مدیریت و افرادی که براساس روابط بر اریکه قدرت مسئولیت های اجتماعی و سیاسی نشسته اند، برای حفظ مقام و منصب خویش تظاهر به مدیریت کنند و مدیران بالادستی و زیردستانشان و همچنین افکار عمومی را به سخره گرفته و فریب می دهند به سبب این کار از تقوا دور شده و بی اعتمادی اجتماعی را دامن می زنند که نتیجه آن واگرایی اجتماعی و فرار سرمایه ها از جامعه و مستهلک کردن منابع انسانی سازمان شان می شوند.

معتقدم تقوایی ملاک سنجش و انتخاب است که ثابت و پایدار باشد. به این معنا که شخص در مسیر خودسازی چنان توسعه فردی و پیشرفت داشته که مصداق متقین بوده و تقوا در تار و پودش رسوخ کرده باشد. 

شاید این یادداشت برای برخی که هنوز روح آزادگی در آن ها بیدار است تلنگری باشد، نهیبی که با آن به خود آیند و برای حفظ دنیا و آخرت شان شانه خود را از مسئولیت میزی که شایستگی اداره آن را به لحاظ فنی و علمی ندارند دست بکشند. در خانه اگر کس است یک حرف بس است...

تعبیر #مرد_رویاها برگرفته از نام کتابی ست به قلم سید مهدی شجاعی که زندگی شهید مصطفی چمران را روایت کرده است.